“Doe je schoenen aan! We moeten naar de zwemles!”
NEEEEE, ik wil niet naar de zwemles!
Pfff… daar gaan we weer. Ik reageer er maar niet meer op, want anders wordt het weer zo’n gegil.
Ik pak alvast de spullen in en praat er maar niet meer over. Sofie wordt ondertussen alleen maar bozer en besluit zich te gaan verstoppen. Stiekem moet ik van binnen een beetje lachen, maar ik weet ook dat over 10 minuten de les begint!
Dus ik begin haar te zoeken en roep met een boze stem dat ze geen tv mag vanavond als ze nu niet komt. Dat helpt: ze komt bozig tevoorschijn. Hup, jas en schoenen aan en de auto in.
De situatie omdraaien
In de auto besluit ik rustig te vragen: “Wat vind je niet leuk aan de les?”
“Ik vind zwemmen stom!” zegt ze.
Ik herhaal: “Dus jij vindt zwemmen stom?”
“JA!”
“Wil jij dan niet, net als Jan (haar oudere broertje), op vakantie kunnen zwemmen zonder bandjes? En van de glijbanen gaan?”
“Jawel,” zegt Sofie.
“Dan heb je wel zwemdiploma’s nodig…”
“Jaaaa…” zegt ze.
“Maar ik durf niet door het gat.”
(Ah, daar zit het probleem!)
Ik zeg: “Jij durft niet door het gat, zeg je? Zullen we samen naar de zwemjuf gaan en vertellen dat je dat nog wat eng vindt? Dan zal ze jou hierbij helpen.”
“Ja, mama, dat vind ik fijn,” zegt Sofie.
Wat is hierin mijn boodschap?
•Luister ook in stressvolle situaties naar je kind.
•Herhaal de woorden die je kind gebruikt, zodat je kind zich gehoord voelt.
•Geef duidelijk aan dat je je kind snapt en begrijpt door dit letterlijk te benoemen.
Ook als je het gevoel hebt dat je geen tijd of zin hebt, DOE HET TOCH. Het kost namelijk minder energie om even oprechte aandacht en begrip te geven dan om de strijd aan te gaan.
Zelfs als je kind iets wil dat echt niet kan, ga het gesprek aan.
•Herhaal de woorden van je kind. Zo voelt je kind zich gehoord.
•Leg rustig uit waarom iets niet kan.
Dit bespaart jou tijd, energie, en stress!
