Vraag jij je vaker af hoe het toch komt dat je kind (soms op de gekste momenten) boos wordt? Probeer jij dan te achterhalen wat er aan de hand is, maar krijg je geen duidelijk antwoord?
Dat vind ik niet vreemd! Jouw kind weet het namelijk ook niet!
Jouw kind kan de link (nog) niet leggen tussen zijn emotie/behoefte en zijn gedrag. Het is dus aan ons de kunst om dit op een luchtige en simpele manier “uit te vissen”.
Jouw kind weet ook niet waarom hij zich ineens gillend op de grond gooit in de supermarkt. Of jouw kind weet ook niet waarom hij ineens zo boos is, omdat het strikken van de schoenen maar niet lukt. Hij weet waarschijnlijk wel wat zijn behoefte is, maar hij kan nog niet zo goed bedenken wat dan de juiste aanpak zal zijn om dit te krijgen.
Het is voor ons heel normaal geworden om te reageren op het gedrag van ons kind. En we vergeten vaker na te denken over de emotie/ behoefte of het probleem wat er onder ligt.
Daar gaan we meestal niet naar op zoek.
Weet je nog de informatie uit de vorige mail die ging over “waarom op de gang zetten niet werkt?”. In die mail leg ik uit dat onze kinderen vaak reageren in een impuls en dat zo een emotie en/of reactie ontstaat. Verder komt daar ook aan bod dat we vaak onbewust teveel vragen van ons kind terwijl het brein van ons kind nog niet zo ver ontwikkeld is. Wil je de video hierover nog eens terugkijken? Klik dan HIER .
Het is heel belangrijk om de taal van je kind te leren begrijpen. Wij kunnen goed onder woorden brengen hoe wij ons voelen en waar dit gevoel vandaan komt of hoe dit gevoel is ontstaan. Ons kind nog niet! Dat mag jij hem als moeder leren.
We ZIEN het slaan met de deuren en we mogen op zoek gaan naar de emotie of behoefte die daar onder ligt. Dat wat we niet ZIEN is wel iets waar de emmer van je kind (voor een deel) mee gevuld is. Die emmer is met allerlei dingen gevuld waarvan je kind (en jij misschien ook) niet bewust van is.
Het is dus belangrijk dat jij heel goed gaat leren herkennen wanneer die emmer van jou kind al aardig vol begint te raken.
Bijvoorbeeld: Je kind komt uit school en je ziet dat hij wat futloos is en nergens zin in heeft en al helemaal geen antwoord geeft op jouw vragen over hoe het is geweest. Je kind komt thuis en gaat wat hangen op de bank of pakt zijn game-boy of iets dergelijks.
Jij kan je vast wel voorstellen dat als jij op zo’n moment vraagt om de blokken van vanmorgen nog op te ruimen dat dit een groot protest gaat opleveren. Grote kans ook dat elk klein akkefietje tot een ontploffing leidt. Dan is dus dat kleine akkefietje niet de reden van de ontploffing maar alles wat al in de emmer zat.
Het ene kind zal duidelijker signalen afgeven van een overvolle emmer dan de ander. Hier heb ik geen sluitend advies in. Dit is je kind leren kennen en aanvoelen wat nodig is en wat niet.
Je kan er voor kiezen om op een later moment te vragen of je kind er nog over wil praten, of je kind nog wil vertellen wat er aan de hand was. De kans bestaat dat je kind dan zegt, nee hoeft niet.
Let op dat je dan niet in je eigen valkuil van nieuwsgierigheid trapt. We willen soms wel eens te graag weten waar bepaald gedrag vandaan komt. Dit kan je kind op dat moment vaak niet weten en jouw vragen hiernaar helpen hem dan niet. Vaak creëer je er meer irritatie mee dan dat jij je kind helpt. Tevens krijg je er niet meer informatie door.
Besef je ook goed dat niet alle situaties helemaal geanalyseerd hoeven te worden. Soms zijn kinderen gewoon even boos. Zolang ze niet dingen kapot gaan maken of broertjes/zusjes of vriendjes/vriendinnetjes pijn gaan doen, mag je kind ook gerust even boos zijn, toch?
Het is dus elke keer heel belangrijk om te kijken, wat heeft mijn kind nodig? En hoe kan ik hem helpen? Is het nodig dat ik hem help? Of is het soms ook wel goed om dingen zelf proberen op te lossen? Daar leert je kind uiteindelijk ook weer van namelijk.
Wat kan ik dan doen op het moment dat mijn kind erg boos is?
Laat het benoemen van de BOOSHEID achterwege. Dit woord alleen al is water op het vuur.
Benoem letterlijk wat je ziet. Bijvoorbeeld dat je ziet dat hij al 10 minuten bezig is met zijn schoenen te strikken en dat lukt hem niet. Dan zou je dit kunnen benoemen.
Je kan dan zeggen: Ik zie dat jij al een tijdje probeert je schoenen te strikken en ik zie dat jij daar een beetje gefrustreerd door raakt of dat je het vervelend vind dat dit telkens niet lukt. Ik hoor je namelijk zuchten.
Dat snap ik. Laten we er even mee stoppen. En dan probeer je het straks nog eens. Vind je het fijn als ik je daarna daar even mee help?
Zo haal je ook nog je kind uit de situatie waardoor je gaat voorkomen dat de emmer van irritatie alleen maar voller wordt. Je kind heeft nog veel te leren over zijn eigen emoties. Het is voor ons als moeder al vaak lastig om te weten welk gevoel/emotie of behoefte er onder een reactie zit, laat staan hoe dit voor onze kinderen is. Het is dus belangrijk om dit te beseffen en dit aan ons kind te leren.
In mijn Online training Succesvol Communiceren met je kind kom ik uitgebreid terug op het “echt luisteren” en begrijpen van je kind.
